احساس می‌کنم شکست‌ناپذیرم۱عنوان متن برگرفته از متن ترانه‌ی «شکست‌ناپذیر» (Invincible) اثر پاپ اسموک است.
چگونه «دیورِ» پاپ اسموک قواعد موسیقی اعتراضی را شکست؟
آلفونس پی‌یر
مترجم: فرشاد جابرزاده
در‌حالی‌که مردم شهرهایی از سراسر کشور در اعتراضات و تظاهرات آخر هفته شرکت می‌کردند، آهنگی از شیشه‌‌ی ماشین‌هایی که به نشانه‌ی همبستگی بوق می‌زدند پخش می‌شد که کم‌وبیش غیرمعمول به‌نظر می‌رسید – «دیور۲Dior» اثر پاپ اسموک۳Pop Smoke، رپری که به‌تازگی فوت کرده بود و حال ترانه‌ی او، ترانه‌ی کلاسیکِ۴صفت Classic گاهاً به آثاری نسبت داده می‌شود که در تاریخ جاودانه شده‌اند. مدرن نیویورک به‌شمار می‌آمد. کلیپ‌های ویدئویی، از سیاتل گرفته تا محله‌ی زندگی‌اش در بروکلین، نمایانگر انبوهی از مردم بودند که با سرود سرخوشی حاصلِ خریدهای اسموک در سال ۲۰۱۹ همراهی می‌کردند.۵مترجم: از آنجا که یکی از موتیف‌های «دیور»، سرخوشی حاصل از خرید وسایل و چیزهای لوکس است، نگارنده‌ی من این‌گونه به آن ترانه ارجاع می‌دهد. در یکی از این فیلم‌ها که درست در مقابل هتل بین‌المللی ترامپ در منهتن فیلم‌برداری شده، شعارهای «جورج فلوید»۶George Floyd به‌طور یکپارچه در فریادهای هیجان‌انگیز ترجیع‌بندِ مغلوب‌ناشدنی آهنگ به‌گوش می‌رسد: «کریستین دیور، دیور/ من تو همه‌ی فروشگاه‌هام».
ماروین گِی
طی نسل‌های مختلف، آهنگ‌های اعتراضیِ سیاه‌پوستان انقلاب را در چنگ خود داشته‌اند. آهنگ‌های مذکور که از خشم و عصبانیت نشات می‌گیرند، انگیزه‌ی ما را تقویت کرده و آنچه در خطر است – برابری و تحول کامل سیستم‌های سرکوب سیاه‌پوستان – را خاطرنشان می‌کنند. در دوران شورش، سرودهایی همچون من به کلانتر شلیک کردم۷I Shot the Sheriff اثر باب مارلی۸Bob Marley، می‌سی‌سی‌پی خدا لعنتت کنه۹Mississippi Goddam از نینا سیمون۱۰Nina Simone، آنچه در جریان است۱۱What’s Going On از ماروین گِی۱۲Marvin Gaye و بسیاری دیگر، بی‌عدالتی را به‌طور مفصل تشریح کرده‌اند. در اغلب موارد، خشم موجود در این آهنگ‌ها به‌طور قابل‌درکی متوجه سوء‌استفاده‌ی پلیس از قدرت می‌شود، تاکتیکی که برای دهه‌ها از آن استفاده می‌کردند تا جوامعی را که از قیام می‌ترسند، در سیطره‌ی خود نگه دارند.
مبارزات مشابهی در پایه و اساس آهنگ‌های اعتراضیِ اواخر دهه‌ی ۸۰ و اوایل دهه‌ی ۹۰ که امضای رپ داشتند، به‌چشم می‌خورد. پس از خیزش سال ۱۹۹۲ در لس‌آنجلس، که با تبرئه‌ی افسران پلیسی آغاز شد که رادنی کینگ۱۳Rodney King را به‌طرز وحشیانه‌ای مورد ضرب و شتم قرار دادند، رپ به یک هدف تبدیل شد. دولت از ادعاهای ابتذال و خشونت استفاده کرد تا سانسور و نظارت بر این ژانر را واجد شرایط کند، اما آنها واقعاً از خشم و ناامیدی پشت آهنگ‌هایی نظیر گور بابای پلیس۱۴Fuck tha Police از گروه N.W.A می‌ترسیدند. آنها مستاصل بودند که از گسترش احساسات ضدپلیسی جلوگیری کنند و می‌ترسیدند که این بازخوانی‌های صادقانه از تجربیات سیاه‌پوستان نشان دهد که وضعیت اسفبار پلیس مسئله‌‌ای حقیقی است. تا به امروز، آهنگ‌های اعتراضی بی‌پروا جایگاه والایی در جامعه‌ی رپ داشتند. یکی از بزرگترین دستاوردهای هیپ-هاپ در دهه‌ی گذشته، «جاکشیِ پروانه۱۵To Pimp a Butterfly»ی کندریک لامار۱۶Kendrick Lamar بود، جشنی برای زندگی و هنر سیاه‌پوستان در مواجهه با قدرت‌هایی که با آنها مبارزه می‌کنند.
پاپ اسموک
«دیور» به آن آهنگ‌های دیگر شباهت خاصی ندارد؛ حتی اگر آشکارا متحد شود و به تعریف شورش فعلی ما کمک کند. پاپ اسموک رپری اهل کاناریسیِ بروکلین بود که در اوایل سال جاری در جریان حمله‌ای به خانه‌اش در لس آنجلس مورد اصابت گلوله قرار گرفت و کشته شد. او ۲۰ ساله بود و پرونده‌‌اش حل نشده باقی مانده است. او به‌عنوان موزیسین، در خط مقدم جنبش دریلِ۱۷Drill – شاخه‌ای از هیپ-هاپ که به ترانه‌های خشونت‌آمیزش شهرت دارد. بروکلین قرار داشت، صحنه‌ای در مسیر پیشرفت از رپ که پلیس نیویورک آن را با چشمانی باز تحت‌نظر دارد. (پلیس در اکتبر ۲۰۱۹ موفق شد که پاپ اسموک را از فهرست یک فستیوال مربوط به هیپ-هاپ در شهر خود حذف کند.) با تمامی این اوصاف، بخشی از جذابیت موسیقی او این بود که علی‌رغم اهدافی که پلیس نیویورک۱۸NYPD بر رویش قرار داده بود، هرگز شکست را نپذیرفت. سرمستی انکارناشدنی‌ای در آثارش نظیر «دیور» و «به مهمونی خوش اومدین۱۹Welcome to the Party» ملموس است؛ او در این آهنگ‌ها، در اوج خشونت و عدم اطمینان، زمانی را برای جشن پیدا می‌کند.
رابطه‌ی نوجوانان سیاه‌پوست با پلیس در نیویورک پرتنش است. آیا تا به حال برای شما پیش آمده که افسر پلیس نیویورک شما را به دیوار هل دهد و در جست‌وجوی مواد مخدری که هرگز نداشته‌اید، حقوقِ شما را به‌شدت زیر پا بگذارد؟ آیا تا به امروز احساس کرده‌اید که وقتی در شهر رانندگی می‌کنید و می‌بینید که ماشین پلیس به دنبال شما می‌پیچد، سرما بر ستون فقرات شما جاری می‌شود؟ آیا هرگز با افسری ارتباط چشمی برقرار کرده‌اید که بتوانید به آنها بگویید که درباره‌ی شما چه چیزی فکر می‌کنند؟ هر کودک سیاه‌پوستی در نیویورک چنین چیزهایی را از سر گذرانده و پاپ اسموک نیز وضعیت مشابهی را تجربه کرده است.
بی‌راه نیست اگر ادعا کنیم که پاپ اسموک حتی در حال حاضر نیز به‌عنوان صدای کودکان سیاه‌پوست نیویورک ایفای نقش می‌کند که اغلب صدایشان شنیده نشده است. کودکانی که آرزو می‌کنند آنها هم می‌توانستند چیزهای لوکس بخرند و مطمئن شوند که شلوار جینِ امیری۲۰Amiri – برند مشهور آمریکاییشان در حین وو۲۱Woo Walking – نوعی رقص که پاپ اسموک به شهرتش کمک بسیاری کرد. در جشن از پایشان نمی‌افتد؛ بچه‌هایی که می‌خواهند تمام این خوشی‌ها را بدون ترسی ماندگار در ذهنشان تجربه کنند. «دیور» از هر آنچه که در خود گنجانده، غم‌انگیزتر است، آهنگی که هم‌زمان احساسات بسیاری را در خود دارد: ناامیدی از ملاقات دوستی در زندان، لذت معاشقه و به‌دست آوردن جدیدترین لباس‌های طراح (تا بتوانید کمی بیشتر معاشقه کنید)، واقعیت هشیارکننده و فهم اینکه همه‌چیز می‌تواند در یک لحظه تمام شود.
«دیور» هرگز قرار نبود آهنگی برای این لحظه باشد، اما کاری را انجام می‌دهد که تمام آهنگ‌های اعتراضی بزرگ بایستی انجام دهند: اتحاد و انرژی‌بخشی. در ویدیوهای پخش آهنگ در خیابان شلوغ بروکلین، می‌توانید شادی موسیقی پاپ را مشاهده کنید. هرچند پلیس و دولت در تلاش هستند تا ترس را شعله‌ور کرده، میان سیاه‌پوستان تفرقه انداخته، روحیه‌شان را تضعیف و به سلاح تبدیل کرده – تمام اینها برای اینکه از سیستم‌هایی محافظت کنند که منجر به قتل جورج فلوید، برونا تیلور۲۲Breonna Taylor و بسیاری پیش از آنها شد – اما مبارزه همچنان به قوت خود ادامه دارد.
تظاهرات BLM در سال ۲۰۲۰
این متن ترجمه‌ای بود از مقاله‌ی «Pop Smoke’s “Dior” is a Radical Addition to the Protest Music Canon» به قلم Alphonse Pierre که در تشریه‌ی Pitchfork منتشر شده است.
About Author
